Η γουρουνοχαρά και οι τσιγαρίδες…
Γουρουνοχαρά ονομαζόταν η προετοιμασία για το σφάξιμο του γουρουνιού. Η προετοιμασία αυτή, γινόταν με εξαιρετική φροντίδα. Τρείς – τέσσερις συγγενικές οικογένειες καθόριζαν με τη σειρά ποιά ημέρα θα έσφαζε το γουρούνι της. Για κάθε σφαγή μεγάλου γουρουνιού απαιτούνταν πέντε με έξι άνδρες. Μετά το γδάρσιμο, άρχιζε το κόψιμο του λίπους (παστού), για να γίνει έπειτα το κόψιμο του κρέατος σε μικρά τεμάχια. Το λίπος αυτό, αφού το έλιωναν πρώτα, το έβαζαν σε δοχεία λαδιού ή πετρελαίου και αφού πάγωνε, διατηρούνταν σχεδόν όλο το χρόνο.Οι κάτοικοι το χρησιμοποιούσαν όλο το χρόνο και σε όλα σχεδόν τα φαγητά. Υπήρχαν μάλιστα περιπτώσεις που πολλοί δεν το αντικαθιστούσαν με τίποτα. Ακόμα και το καλοκαίρι στα φαγητά τους χρησιμοποιούσαν λίπος, γιατί το θεωρούσαν δική τους παραγωγή και επομένως φθηνό, σε αντίθεση με το λάδι που το αγόραζαν μισή ή μία οκά για να περάσουν ένα και δύο μήνες.
Μετά το σφάξιμο του γουρουνιού, σειρά έπαιρνα οι νοικοκυρές, οι οποίες άναβαν φωτιά και έβαζαν το καζάνι. Τοποθετούσαν μέσα, το λίπος του γουρουνιού, τη «λίπα», όπως την έλεγαν, σε μικρά κομματάκια και την έλιωναν. Αφού έλιωνε ένα τμήμα από το λίπος έμεναν στο καζάνι μικρά κομματάκια από λίπος και κρέας. Προσθέταν και τσιγαρισμένα πράσα και έφτιαχναν τις γνωστές τσιγαρίδες. Αγαπημένο φαγητό μικρών και μεγάλων. Στη συνέχεια ακολουθούσε γιορτή με κρασί ή τσίπουρο.
Τσιγαρίδες
Αφανός
Ένα έθιμο που έχει τις ρίζες του πολλούς αιώνες πριν και συνεχίζεται μέχρι και τις σημερινές μέρες στο χωριό μας, είναι αυτό του αφανού. Η ρίζα της λέξης προέρχεται από τη λέξη “φαίνω” που σημαίνει το άναμμα της φωτιάς σε βωμό κάθε χωριού ή περιοχής με σατυρικά πειράγματα. Κάθε τελευταία Κυριακή της Αποκριάς, όπου σήμαινε και την κορύφωση της Αποκριάς, όλοι αλλά κυρίως οι νέοι, μαζευόντουσαν στο μέρος “Φεγγάρια” του χωριού μας. Ένας ξύλινος στύλος περίπου 3-4 μέτρων σε ύψος, σφηνωνόταν στο χώμα και στη συνέχεια τοποθετούσαν γύρω του, σωρούς από ξερούς θάμνους, κέδρα, πουρναρίσια κλαδιά και τα έβαζαν φωτιά (κάτι αντίστοιχο με το κάψιμο του Βασιλιά Καρνάβαλου). Φλόγες μεγάλες ξεπηδούσαν και τις διέκριναν κάτοικοι και τουρίστες γειτονικών χωριών με αποτέλεσμα να επισκέφτονται το χωριό μας, για να θαυμάσουν από κοντά αυτό το σπάνιο θέαμα. Βέβαια να προσθέσουμε ότι και κάποια χρόνια πιο πίσω γινόταν και συναγωνισμός μεταξύ των χωριών, για το ποιο χωριό θα πετύχει να έχει τη μεγαλύτερη φωτιά. Με το πέρασμα των χρόνων, στο θέαμα αυτό προστέθηκαν βεγγαλικά και βαρελότα για να τονιστεί πιο πολύ η λήξη της Αποκριάς.
Η ΠρωτοΜαγιά
Κάθε πρώτη του Μαίου, οι συγχωριανοί μας, με κάθε μέσον που διέθετε εκείνα τα χρόνια, ανέβαιναν στα Λιβάδια Καλογήρων για να «πιάσουν» τον Μάη. Τα Λιβάδια ήταν και είναι ακόμα, ένα από τα καλύτερα μέρη του δάσους του χωριού μας, πλημμυρισμένο από έλατα και ένα απέραντο, καταπράσινο λιβάδι. Το χωριό, κυριολεκτικά, άδειαζε από τους κατοίκους, οι οποίοι μεταφερόντουσαν για εκείνη την ημέρα στα Λιβάδια, όπου μαγείρευαν και έστηναν ένα μεγάλο γλέντι.
